Ostatnio miałem okazję porozmawiać przy szklance pysznego soku ananasowego z P. W pewnym momencie tematem naszego dialogu była kwestia opolskiego światka kulturalnego. Padło wówczas pytanie : Czy w Opolu jest bohema? Odpowiedziałem, że rzeczą jasną jest to, że jej nie ma. Mój interlokutor był przeciwnego zdania. W ten sposób chyba odkryliśmy złoty środek i rozwiązanie spornej kwestii.

Wczoraj spędziłem wieczór na Placu Teatralnym ( aka Placu Lenina vel JP2). Dawno nie było okazji do spotkania tylu znajomych i nieznajomych w tym miejscu, bowiem w hipsterskim Kofi2, jak również w Klubie Artysty odbywały się imprezy. Pierwsze co sobie pomyślałem : Znowu Ci sami ludzie, ta boCHema. Jakto zwykle bywa niektórzy zapomnieli już, że mnie znają i byli uciekali swoimi łypiami jak najdalej od mojej nieskromnej osoby, a inni opowiadali całkiem zabawne historie. Wracając jednak do meritum, dalej uważam, że bohema jest terminem zbytnio wygórowanym jeśli chodzi o nasze opolskie podwórko ludzi twórczych. Myślę, że spotkania osób zanużonych w materii artystycznej nie przynoszą wielkich efektów. Nie słyszę intelektualnych dysput, nie docierają do mnie żadne plotki o wielkich skandalach, nie znam nikogo kto mógłby powiedzieć otwarcie, że całe swoje materialne zaplecze pozyskał dzięki pracy twórczej i klepie biedę, ani nikogo, kto upijałby się legendarną "zieloną wróżką".

Śmieszą mnie do łez ludzie, którzy się ubierają jak młodzież z kolorowych gazet, noszą dziwne fryzury, jeżdżą na stylizowanych rowerkach itp itd. A dlaczego? Ponieważ za tą pustą materialną fasadą na OGÓŁ nie kryją się absolutnie żadne walory intelektualne. Sztuka dla sztuki...Pamiętam jak hipsterstwo dotarło do Polski - można było łatwo rozpoznać Warszawiaka. A teraz prowincja małpuje modę, która jak mniemam jest już w stolicy dawno passée. W związku z tym kobiety, które podobnie jak ja skończyły ćwierć wieku, a swoim wyglądem przypominają zbuntowane nastolatki ze szkolnych lat stanowią dla mnie niestety obiekt drwin i nie mogę na to nic nie poradzić, nawet mimo mojej szczerej sympatii i szacunku dla ich dorobku życiowego.

Artyści! W XXI wieku niczego nowego już nie odkryjecie, nie da się buntować gdy wszyscy uważają się za zbuntowanych, alternatywnych, z przerośniętym hiperego (jak u Gilles Lipovetsky 'ego). Sztuka dzisiaj wymaga oczyszczenia, życie artystyczne nabiera powagi gdy zewnętrzność jest przejawem wewnętrzności, a nie na odwrót! Kto był na wystawie prac Andrzeja Kałuckiego w teatrze Eko Studio wie o czym mówię.

"Któż chodzi do muzeum? Malarz jakiś - częściej student szkoły sztuk pięknych, lub uczeń szkół średnich - kobieta nie wiedząca co robić z czasem, kilku miłośników - osoby, które przybyły z daleka i zwiedzają miasto - ale, poza tym, nikt prawie[...] Nie dziwi mnie ta nieobecność. Wielkie, puste sale obwieszone płótnami są odpychająco wstrętne i zdolne strącić na dno rozpaczy" pisał w dziennikach Gombrowicz.
Myślę, że wystawa, na której byłem, zdecydowanie spodobałaby mu się. Niesamowite formy ze szkła, odlewy, obrazy pełne życia, barw, nietypowych kształtów i subtelna muzyka. Trudno się opisuje w ten sposób to co jest jasne tylko dla poznania zmysłowego ! Autor wystawy był i opowiadał zwiedzającym o swoich dziełach i na "artystę" bynajmniej nie wyglądał!